Uit het leven van…. Een familiemediator
Vanaf nu zal ik jullie lezers regelmatig vermaken (hoop ik dan maar) met een kort verhaal uit de praktijk van een familiemediator. Alle verhalen zijn waargebeurd, maar natuurlijk onherkenbaar gemaakt en geanonimiseerd.
Ik zou het leuk vinden om reacties en feedback te krijgen op de blogs. Dat maakt dat ik een beter beeld krijg van jullie als lezers en van jullie interesses en mening.
Om te beginnen wat cijfers: Tien jaar geleden scheidden er 31.950 stellen; vorig jaar waren het er 33.179. Of om het iets concreter te maken, gemiddeld 1 op de 3 huwelijken eindigt in een scheiding. Twintig procent van het aantal scheidingen loopt uit op een vechtscheiding, met advocaten, hulpverleners en uiteindelijk ouders én vooral de kinderen die hier veel last van hebben.
Sinds de invoering van het ouderschapsplan in 2009 is het aantal vechtscheidingen met 15 procent toegenomen. Door het ouderschapsplan zijn scheidende ouders verplicht afspraken te maken over de zorg, omgang en opvoeding van hun kinderen. In de wet is opgenomen dat elk kind recht heeft op ‘gelijkwaardig ouderschap na de scheiding’. Juist datgene zorgt voor problemen. Ouders willen vaak allebei ‘de helft’, ook al was dat voor de scheiding ook niet zo.
Zo ook bij Irene en Bas, ouders van twee kinderen van 4 en 6 jaar oud. Irene en Bas hebben lang geprobeerd hun relatie te redden, dit bleek toch niet te lukken. In december besloten ze te gaan scheiden. En werden er, ondanks de verwarrende en verdrietige tijd, ook gelijk concrete afspraken gemaakt rondom de omgang met de kinderen. Irene was voor de scheiding al degene die de voornaamste zorg voor de kinderen op zich nam, en de afspraak was dat ze dat ook na de scheiding zou blijven doen. Bas zou de kinderen één keer per twee weken een lang weekend bij zich hebben en om de week de woensdag. Het lukte Irene en Bas om geschikte woonruimte dicht bij elkaar te vinden waardoor de kinderen relatief makkelijk van het ene naar het andere huis konden gaan. De vakanties en feestdagen zouden gelijk verdeeld worden.
En toen kwam de eerste zomervakantie, ruim een half jaar na de scheiding, eraan. Volgens de afspraak zouden de kinderen eerst drie weken bij Bas zijn, daarna drie weken bij Irene. Eerlijk verdeeld zo gezegd.
Wat bleek, deze goed bedoelde afspraak werkte totaal niet voor de kinderen, en daarmee dus ook niet voor Bas en Irene. Drie weken zonder de ene ouder bleek in de praktijk veel te lang te zijn voor de kinderen, ze misten de andere ouder zo erg dat het moeilijk was om nog plezier te hebben bij de ene ouder. Ze hadden constant heimwee naar hun ‘andere’ huis. Ook voor Bas en Irene waren het drie lange weken, ze misten de kinderen zelf ook heel erg en ze vonden het erg sneu om te zien dat de kinderen zo weinig konden genieten van de tijd met de andere ouder.
Voor de volgende vakantie hebben ze dan nu ook afgesproken dat de periode bij de ene ouder korter zal zijn, bijvoorbeeld anderhalve tot twee weken en dan weer wisselen. En dat, als het voor beide ouders qua vakantieplanning uitkomt, het ook bespreekbaar is dat de kinderen tussendoor contact opnemen met de andere ouder.
Dit voorbeeld illustreert dus goed hoe er met alle goede bedoelingen vanuit deze ouders gedacht wordt dat het ‘eerlijk’ verdeeld moet worden zonder daarbij goed te realiseren wat dit voor consequenties heeft voor de kinderen.
Ik ben benieuwd, wat zijn jullie ervaringen hier mee?